Het verhaal van Gea

Ik ben Gea 47 jaar, getrouwd en we hebben 4 dochters van 21,20 15 en 7 jaar.

Vage klachten

In de zomer van 1999 kreeg ik vage pijnklachten op mijn rechterheup, volgens de huisarts (en foto’s) was het slijtage en hij stuurde mij naar huis met pijnstillers. Voor mijn gevoel was het dat niet en ik ging naar de chiropractor, die zei dat er een blokkade zat, d.m.v. van zo’n 5 a 6 behandelingen (in de winter 99/2000) hielp hij mij daar af. Toen zei ik hem dat ik links vage klachten had ik was een beetje stijf in mijn hand en sleepte wel eens een beetje met mijn linkerbeen, toen heeft hij me links behandeld. Tegelijk kwamen we op een punt dat het eigenlijk niets hielp. De chiropractor raadde mij aan om naar de huisarts te gaan en die moest mij dan verwijzen naar de neuroloog, dat duurde weer een paar weken voor ik een afspraak maakte, ik vond het niet zo belangrijk eigenlijk. De huisarts vond het eigenlijk maar een beetje onzin (dat gevoel had ik) maar gaf mij toch een verwijsbrief met afspraak: 25 mei 2000.

Internet

Omdat ik graag op internet surf typte ik (2 weken voor die afspraak) bij een zoekmachine neurologische ziektebeelden in en kwam zo bij Parkinson en alles klopte!! Alles wat ik had was Parkinson nog wel heel prille symptomen maar het klopte precies, de traagheid, stijfheid, het slepen met een been, ik moest nadenken hoe ik mijn vork vasthield, mijn hand bleef zo staan als ik bijvoorbeeld heel lang een boek had vastgehouden, ik zwaaide niet met mijn linkerarm, ik trok mijn linkerarm in mijn lies, het kwijlen etc. In een keer klopte alles! Ik schrok ontzettend het dreunde de hele nacht door mijn hoofd: parkinson, parkinson, parkinson.

De volgende dag heb ik het tegen mijn man gezegd, die is nogal nuchter en zei: eerst maar afwachten. Maar ik was er dag en nacht mee bezig, ook heb ik het tegen mijn schoonzusje gezegd, die nam me wel serieus, en tegen een paar collega’s.

 

De diagnose

Op 25 mei kwamen we dus bij de neuroloog Dr. De Graaf in de Isalakliniek in Zwolle. Ik denk ik zeg eerst niks, en hij las het briefje van de huisarts daarin stond: ze heeft het gevoel dat haar linkerkant niet meer mee doet. Hij ging me allerlei vragen stellen en het laatste over ziektes in mijn familie, zo vroeg hij: komt er Parkinson voor in de familie, ik antwoorde, Nee, maar ik denk dat ik het heb. Hij zei toen: daar ben ik blij om dat je daar aan denkt want ik heb er direct aan gedacht, hij had toen hij het briefje had gelezen direct op mijn houding en lopen gelet. Ik kreeg toen nog een lichamelijk onderzoek en nog een scan etc. om andere ziektebeelden uit te sluiten. Eerst was ik opgelucht, zo van zie je wel in ben niet gek ik had wel gelijk! Ik ging naar huis en zei, ik ga niet op de bank zitten wachten tot ik stijf wordt! Er tegenaan! Ik wil nog genieten van alles wat ik nog kan. En ik ging allemaal mensen uitnodigen voor mijn verjaardag op 5 juni en passant vertelde ik dan even dat ik Parkinson had. Dat duurde van vrijdag tot woensdag, toen stortte ik in en kon alleen nog maar huilen, ik zag er geen gat meer in alles was zwart. Ik heb toen iemand van de kerk gebeld die is gekomen, mijn jongste was toen 4 werd door een buurvrouw opgevangen, mijn schoonzusje kwam langs, het drong eigenlijk nu pas door. Die hele volgende week kreeg ik bezoek van allerlei mensen en zat ik in de tuin met mijn doos tissues wel honderd keer mijn verhaal te vertellen heel veel mensen gingen meehuilen en het hielp ik krabbelde weer uit het dal (Goddank) en heb sindsdien niet weer zo’n inzinking gehad. Maar ik dacht het allemaal wel even te verwerken maar zo gaat dat niet.

Medicijnen

Het eerste jaar heb ik zonder medicijnen gedaan. Maar in mei 2001 ben ik gestart met symmetrel en fysio in maart 2002 kwam daar sifrol bij en sinds jan. 2003 sinemet. Sinds november 2002 ga ik op advies van de fysio naar de sportschool 2 x per week 45 minuten fitness. En dat bevalt me heel goed, de fysio staat in contact met de sportschool. Ik ben sinds nov. Niet meer bij de fysio geweest.Ook fiets ik veel . Mijn werk (oproepkracht in de schoonmaak) doe ik niet meer, dat werd me te zwaar en ik had er geen zin meer in.

en dan verder..

Ik ben gelukkig een positief ingesteld mens en geniet van alles wat ik nu nog kan, de jongste loopt mee met de avondvierdaagse en ik loop vanavond ook mee (de kleintjes lopen toch voorop) dus dan kom ik wel mee!



Gea Vos, 18 juni 2003
email: gea_vos@planet.nl

Neem eens een kijkje op mijn homepage