Het moet me even van het hart ... ik vind Nederland een fantastisch nieuw thuisland maar de manier waarop met ‘patiënten’ wordt omgegaan is een absoluut minpunt. Ik hou er nog altijd van om een mens als arts te hebben en geen robot. Als ze hier niet opletten staan in ziekenhuizen binnen de kortste keren hetzelfde soort automaten zoals je nu in stations vindt : je toetst wat gegevens in en het toestel komt vlotjes met een diagnose en een behandelplan, je moet enkel je bankkaart nog invoeren om het te laten afdrukken. Dit staat echt niet zo veraf als je denkt! Het lijkt wel alsof artsen hier geen gevoelens mogen hebben en ze zeker niet mogen tonen ...
Een kennis van ons kreeg bij zijn huisarts botweg te horen dat hij de ziekte van Parkinson had. Vertwijfeld vroeg hij : ‘ga je daaraan dood?’ De arts zei ‘wel neen’ en doorbladerde een lijvig boek, waarbij ze ineens uitriep : ‘of toch wel, hier staat ...’
Diezelfde man kwam na één jaar diagnose voor de vierde keer bij zijn huisarts met een vraag over parkinson en kreeg prompt te horen dat hij ‘de lastigste patiënt was die zij had’.
Zelf ben ik na mijn eerste consult bij de Nederlandse neuroloog, die ik overigens niet zelf kon kiezen maar die mij toegewezen werd, buiten gekomen met het gevoel dat ik meer over parkinson wist dan zij. Ook op menselijk vlak klikte het niet tussen ons. Korte tijd nadien vergezelde ik een lotgenoot op zijn consult en trof daar een neuroloog waar mee te praten viel. In België zou je dan gewoon bij die tweede neuroloog verder gaan. Hier is dat niet zo simpel! De nieuwe neuroloog wou mij er wel bij nemen (op zich al uitzonderlijk!) maar ik moest het zelf afhandelen met de vorige. Geen probleem dacht ik en belde de eerste neuroloog op. Na enkele toetsopdrachten en wat telefoondeuntjes kwam ik uiteindelijk bij de juiste secretaresse, die uitgebreid moest weten waarom ik haar baas wou spreken. Uiteindelijk besliste zij dat het een probleem was voor de chef de clinique (!) (waarom ze daar nu een Frans woord voor gebruiken ??), en zou zij er voor zorgen dat die mij terugbelde. Het was echter de eerste neuroloog die mij na 3 dagen terugbelde en het vraagt echt wel wat assertiviteit om iemand ronduit te zeggen dat je vindt dat ze haar vak niet kent. Eens die hindernis ook genomen was en zij ook vond dat ze me beter kwijt dan rijk was, kreeg ik de opdracht nog maar eens te controleren of die nieuwe neuroloog mij echt wel wou. Maar ik moest nog wachten met hem opbellen want ze zou het eerst nog met haar chef de clinique overleggen en ik zou er over opgebeld worden ...
Ik hoorde niets meer, belde zelf nog een paar keer maar geraakte geen stap verder. Drie weken later viel een briefje in de bus met (hoera!) een afspraak bij de tweede neuroloog maar de dag nadien werd ik prompt opgebeld met de mededeling dat die afspraak niet zou doorgaan maar dat ik zou opgebeld worden (‘de dokter zal u vrijdag tussen 10 en 11 u bellen’). Toen ik zei dat ik op dat moment een afspraak in België had, vroeg ze of ik daar dan niet op een mobiel nummer kon gebeld worden ... het is blijkbaar onvoorstelbaar dat een arts zich aan mijn schema zou aanpassen! Per grote uitzondering belde de tweede neuroloog mij een kwartier later zelf op. Hij bleek verbod gekregen te hebben om mij als patiënte te aanvaarden (argument : twee partners met dezelfde neuroloog is geen goed idee ..., nog een geluk dat huisartsen wel partners mogen behandelen ...). Er is mij nu een andere neuroloog toegewezen en daar kan ik volgende maand mijn machtiging voor sifrol gaan vragen. Een mens zou ernstig overwegen een neuroloog in België of Duitsland te zoeken ...
Nog zoiets onbegrijpelijks is de terugbetalingsregeling voor sifrol : de lichte dosering wordt terugbetaald, de zwaardere niet. Dat betekent dat ik 20 pillen sifrol per dag moet slikken als ik mij niet wil ruïneren. Voor iemand die niet gemakkelijk slikt is dat geen pretje. Positief punt is dan weer dat het mijn vochtinname wat opkrikt : om 20 pillen door te slikken heb ik véél water nodig!
Om me helemaal te pesten verpakken ze die pillen dan nog in doordrukstrips ... En er zitten 30 pillen in een doosje. Reken maar uit hoeveel lege doosjes ik heb als ik mijn medicatie voor een week klaarmaak, en hoeveel lege doordrukstrips ... milieuvriendelijkheid zit blijkbaar niet op hetzelfde departement als gezondheidszorg!
Je merkt het wel, ik ben niet in een opperbeste stemming deze maand. Wat problemen uit mijn ‘verleden’ slorpten veel energie op en zorgden ervoor dat ik neiging heb om te zeuren. Bovendien is de herfst al zo’n melancholieke periode. Ik verlang naar een stevige portie winterweer met hagel, sneeuw, vorst. Als die dan achter de rug is, samen met die opgefokte kerstsfeer, dan komt er weer een frisse lente, nieuw groen, sneeuwklokjes, krokusjes, ... Misschien is een winterslaap niet zo’n gek idee ... Of zal ik toch maar winterviooltjes kopen in felle kleuren?
mia