Hoe
Nederlanders, die over heel de wereld bekend staan om hun doortastendheid en
hun zelfverzekerde houding, kunnen veranderen in onderdanige lammetjes zodra ze
een dokterskamer binnenstappen, is mij een raadsel. Wij, Vlamingen, beslissen er graag zelf over wie aan ons lijf mag
prutsen. Wij kiezen zelf een huisarts
(en die zou het niet in zijn hoofd halen om patiënten te weigeren …), wij
vinden het heel normaal om ’s avonds nog zonder afspraak bij onze eigen
huisarts terecht te kunnen, wij maken zelf een afspraak met de neuroloog van
onze keuze en een consult duurt bij ons tot alle vragen afgehandeld zijn. In ruil aanvaarden wij (niet altijd zonder
morren!) dat we uren doorbrengen in wachtzalen omdat afspraaktijden niet strikt
gerespecteerd worden.
Deze
maand heb ik met verbazing geconstateerd dat ik voor hilariteit zorg als ik een
neuroloog heel beslist zeg dat ik, hoe
hij er ook over denkt, niet van plan
ben iets aan mijn medicatie te veranderen.
Ik ben eigenlijk van de ene verbazing in de andere gevallen : het begon
er al mee dat de huisarts schriftelijk een aanvraag voor een consult bij de
neuroloog moest doen en die afspraak werd mij dan per post bezorgd. In Vlaanderen zou die huisarts, terwijl ik
bij hem was, gewoon de telefoon nemen,
de secretaresse van de neuroloog opbellen en we zouden samen een datum
vastleggen. Ook tijdens het
neurologisch onderzoek hier had ik soms het gevoel dat ik mij nergens moest mee
moeien, ik mocht mijn verhaaltje vertellen en testjes doen maar mijn suggestie
om afwijkende levertesten te controleren werd duidelijk als inmenging in het
medisch handelen beschouwd. En toen ik
een afspraak voor fysiotherapie moest krijgen, ging de administratieve
mallemolen weer aan het draaien : ‘wij zullen u de datum en tijd schriftelijk
laten weten’!
En
dan de houding tegenover het nieuwe middel Rasagiline! In Nederland waren geruchten dat het
terugbetaald zou worden, in België nog niet.
Maar de neurologen hier in Nijmegen vinden dat er nog niet genoeg ervaring
mee is om het al voor te schrijven, terwijl een neuroloog in Vlaanderen het in
Engeland haalt om het toch al aan zijn patiënten te kunnen geven. Hoe kunnen wij als patiënt weten welke
houding de beste is? Het bewijst eens
te meer dat in de geneeskunde niemand dé waarheid in pacht heeft, het is immers
geen exacte wetenschap. Het
belangrijkste blijft voor mij dat je vertrouwen in je neuroloog kunt hebben,
dat er sprake is van wederzijds respect en dat je als mens en niet als nummer
behandeld wordt. Het is volgens mij
onmenselijk dat een neuroloog zijn patiënt opbelt met de mededeling dat er
‘iets niet juist is met de hartkleppen en dat een cardioloog hem wel zal
opbellen om een afspraak vast te leggen’.
Beseft zo’n neuroloog dan niet dat je na dergelijke mededeling niet
gerust meer door het leven gaat? De
enige keer dat een patiënt zich blijkbaar met zijn eigen lijf mag bemoeien is
op het moment dat een arts zijn praktijk stopzet en geen opvolger heeft. Dan mag je het klusje om een nieuwe arts te
vinden in je eentje klaren, uiteraard wel onder het kritisch oog van de
zorgverzekeraar, die eigenlijk alle touwtjes in handen heeft. Soms denk ik dat die zorgverzekeraar zelfs
zou willen bepalen wanneer ik naar bed moet en hoe laat ik moet opstaan. Zodat ze dan een regel in het contract
kunnen opnemen dat ‘patiënten die niet de voorgeschreven acht uur per nacht
slapen geen aanspraak kunnen maken op terugbetaling’. Big Brother is watching you! Alleen heet die hier VZG of OZ of IZA.
De
rest van de ergernissen hou ik maar voor volgende maand, te veel zeuren is niet
goed voor parkies. Ja, ik blijf
halstarrig het woord ‘parkie’ gebruiken, voor mij heeft het een frivolere
bijklank dan alle andere namen waarmee we aangeduid worden. En ernst is er al genoeg in ons leven,
frivoliteit moet ook zijn plaats krijgen.
Net zoals ‘Nessie’ lieflijker klinkt dan ‘het monster van Loch
Ness’. Hieronder de prijsvraag van deze
aflevering : waar werd deze foto van het zusje van Nessie genomen?
Antwoorden
kan op mia@parkinsonhuis.nl en op j.oele@queeste.com.
Prijs
: een bezoekje aan de werkelijke plaats van de foto.