In juli over Nijmegen schrijven, dan kun je er niet omheen; juist ja, dé vierdaagse. Zelfs in mijn vroegere Vlaamse woonplaats was dat een begrip, het model van mijn wandelschoenen heette zelfs ‘Nijmegen’ (ik hoor de verkoper nog zeggen :’het is een heel populair model in Nederland, speciaal ontworpen voor …).
|
|
Nu heb ik dus voor het eerst de 4daagse gekte van dichtbij meegemaakt. We hadden een logé die voor de tweede keer meeliep. Het betekende ’s morgens om vijf uur het bed uit, ontbijten en naar de startplaats rijden. Het betekende ook met weemoed terugdenken aan de lange wandeltochten die ik enige jaren geleden nog moeiteloos maakte. Maar de wolk vrolijkheid en enthousiasme die gedurende die dagen over de stad hangt, verjaagt alle sombere gedachten. Het is geen tijd om te mijmeren, wel om plannen te maken. Dus zijn we aan het trainen. Volgend jaar moeten we minstens in staat zijn de avondvierdaagse (5,10 of 15 km) mee te lopen, maar het kriebelt om de echte van 30 km als doel te stellen. Strompelend of met een stok, lopen zal ik! Zouden we in navolging van de groepjes militairen ook niet met een peleton parkies aan de start kunnen verschijnen? Wie zorgt voor een parkie vlag? Wie zorgt voor stapliedjes voor onderweg? Wie zorgt voor een gezellige bezemwagen? Het zal wel bij dromen blijven maar toch vind ik dat we ons als parkies meer moeten beginnen profileren. We hebben toch ook talenten die van pas kunnen komen!
Ik dacht bij voorbeeld aan het jaarlijks domino evenement. Zou het niet leuk zijn om een parkinson patiënt het laatste steentje te laten plaatsen …
Ach, als de benen niet meer op hol kunnen slaan dan moet de fantasie die functie maar overnemen en dat dan overgoten met een sausje relativeringsvermogen zorgt toch nog voor een smakelijk leven. Gezeten op een zonovergoten terras in Berlijn genoten we van een clown die argeloze voorbijgangers bijna perfect imiteerde. Een parkinsonloopje nadoen was voor hem een fluitje van een cent. Maar zijn capriolen toonden haarscherp aan dat dé normale stap eigenlijk heel zeldzaam is. Als je te weinig of juist te veel met je armen zwaait, als je je voeten te weinig of juist te hoog opheft, als je gezicht te strak of juist te beweeglijk is; deze man had het in een fractie van een seconde geregistreerd en gekopieerd. Dus waarom zou je er aanstoot aan nemen dat hij de voor ons karakteristieke pasjes humoristisch uitvergroot? Relativeren …
Soms is het echter nodig om niet stilzwijgend met alles in te stemmen maar te laten horen dat we ondanks onze ziekte wel nog een mening hebben. Zelfs over heel banale zaken als … doordrukstrips, blisterverpakkingen, of hoe je die ondingen ook wil noemen. De wereldvreemde firma die pilletjes voor parkinsonpatiënten op die manier verpakt verdient het om onze stem te horen. Of ben ik de enige die mij daar bont en blauw aan erger? Al onze stemmen samen klinken inderdaad luider, dus laat het me weten als je begrijpt waar ik het over heb : mia@parkinsonhuis.nl (maar voor alle zekerheid, want dit adres klinkt goed maar werkt pover, stuur ook maar een kopie naar j.oele@queeste.com ).
Groetjes,
mia