Kun je na amper zes maanden al tradities opbouwen? In ieder geval begint het een gewoonte te worden om aan het eind van elke maand een stukje tekst klaar te maken voor de nieuwsbrief. Ik heb er geen idee van of iemand dit leest, of iemand ook maar geïnteresseerd is in de dagelijkse beslommeringen van een parkie die pas in een nieuwe omgeving woont, maar voor mezelf is het een moment om terug te blikken en te beseffen dat de tijd wel erg snel voorbij vliegt.
Het is me trouwens opgevallen dat verhuizen een hobby van parkies is. Als ik in mijn kennissenkring rondkijk zie ik in het hoge noorden van Nederland een stel dat een halve dierentuin meesleepte naar hun nieuw adres, ik ken een stel dat hun grote woning en tuin inruilde voor een gerieflijk appartement en een kennis uit Limburg kondigde vorige week aan dat hij een poosje niets van zich zou laten horen omdat hij al zijn energie nodig had voor de verhuisperikelen. Ik heb een vriendin die kort na haar diagnose al besliste dat ze een huis zonder trappen wou en daarom haar sfeervol huisje ruilde voor een moderne woning, dichter bij het stadscentrum. En dan zwijg ik nog over de parkies die plots alles weten over de nieuwste modetrends in badkamers en keukens, want vooral die twee plaatsen moeten zo comfortabel mogelijk aangepast worden aan de beperkingen die we ondervinden. Het lijkt wel alsof er samen met de dagelijkse dosis dopamine, ook een portie baksteen en cement onze maag binnensluipt. Ik vraag me af hoe anderen er achteraf op terugkijken : is het vooral de fysieke vermoeidheid die bijblijft, was het eerder psychisch ingrijpend of werd het ervaren als een opstoot van energie?
Het is dus zeker niet zo dat de diagnose ‘parkinson’ inhoudt dat je geen nieuwe uitdagingen meer kunt aangaan. Het betekent niet dat alles moet afgebouwd worden, integendeel! Het kan ook een uitdaging zijn om tot aktie over te gaan : die reis maken waar je altijd al van droomde, eindelijk dat boek schrijven waar je al jaren over nadenkt, het schilderen terug opnemen of … terug fietsen!
|
|
Nederland fietsland? Voor mij wel! Ik ben nooit een fervent fietser geweest en toen de krachteloosheid en evenwichtsproblemen de kop opstaken, had mijn fiets niets aantrekkelijks meer voor mij. Maar toen ik merkte dat ik jaloers naar al die fietsende Nederlanders begon te kijken, die langs hun fietspaadjes veel sneller bij het winkelcentrum waren dan ik met mijn auto, toen ik bovendien merkte dat hier in Nijmegen beduidend minder wind is dan waar ik vroeger woonde, toen heb ik hem van onder het stof gehaald. Na de eerste fietstocht, amper tien minuten ver, was ik bekaf. Na de tweede fietstocht belandde ik voor de rest van de dag op het bankje. Maar nu, na een goede maand, fiets ik moeiteloos de kilometer naar het winkelcentrum. Ik kom enkel nog in de problemen als ik vergeet dat je op een fiets niet zo veel kunt vervoeren als in een auto. Mijn tempo ligt wel lager dan dat van de gemiddelde Nederlander maar het stoort me helemaal niet. Bovendien kom ik nu waar ik met de auto nooit zou geraken en ontmoet dan bij voorbeeld een gezinnetje Zwaan. Ik heb iets terug opgebouwd waarvan ik dacht dat het voorgoed voorbij was en dat is een oppepper!
Van de voorbije maand zal ik me vooral de warme zomeravonden herinneren, vooral die avond toen we in het openluchttheater van Heeswijk-Dinther Puccini’s ‘la messa di gloria’ hoorden zingen. In het koor zat één van de dames op een vouwstoeltje, de rest moest het heel de avond rechtstaande volhouden. Parkinsonpatiënt zijn heeft soms ook zijn voordelen!
Tijdens de zomermaanden zullen we af en toe niet op de maandagse chatavond zijn. We proberen dat dan aan te kondigen op het forum. Maar niets belet jullie om ook zonder ons een babbeltje te slaan. Maak een afspraak op het forum of log zo maar eens in, misschien tref je wel een lotgenoot.
Opmerkingen en commentaar blijven welkom! (j.oele@queeste.com)
Groetjes,
Mia
P.S. valt het op dat ik een camera aangeschaft heb?