Nieuws uit Nijmegen 3

Mei is voorbij gevlogen.  Nu mijn auto een Nederlandse nummerplaat gekregen heeft en ikzelf ook (ze noemen dat hier wel een sofinummer …), voel ik me Nijmegenaar worden.  Ik heb nu zo ongeveer het stratenplan in mijn hoofd en sakker niet meer omdat ik op die brede wegen niet harder dan vijftig kilometer per uur mag rijden.  Het maakt autorijden bijna een ontspannende bezigheid .  Je wandelt per auto door Nijmegen, behalve op het Keizer Karelplein!  Dat is het zwart beest voor menig automobilist : een uit de kluiten gewassen rotonde, een verkeersplein dus, waar voorrang van rechts geldt en waar iedereen plots plankgas geeft.  Je moet feilloos weten welke afslag je moet hebben, anders kom je in moeilijkheden.  In een sukkelende auto met Belgische nummerplaat kon ik nog wat medelijden opwekken, maar nu moet ik zoals elke Nederlander de wet van de sterkste respecteren.  Hulpeloze glimlachjes naar de racende bestuurder naast mij, levert mij geen voorrang meer op.   We hebben het tot nu toe zonder brokken overleefd, mijn autootje en ik, maar ik voel hem sidderen als een parkinsonpatiënt telkens we het plein naderen (of ben ik het die die trillingen veroorzaak?)

De cultuurverschillen blijven interessante gespreksstof opleveren.  De eetgewoontes eveneens. Ik heb mijn eerste Nederlandse ‘receptie’ achter de rug en was aangenaam verrast dat de hapjes niet alleen uit bitterballen bestonden.  Bovendien waren er zitplaatsen voorzien!

Terwijl in België de ‘walking dinners’ steeds populairder worden, waarbij  je een volledige maaltijd staande moet verorberen en later op de avond met je pijnlijke kuiten ook nog verondersteld wordt enthousiast een dansje uit te voeren (vermenigvuldigen!  changez!), kregen we hier een stoel met ruime tafel toebedeeld.  Het praat stukken makkelijker als je niet steeds van je éne been op je andere moet balanceren. 

Op parkinson gebied kreeg vooral de site onze aandacht. Het nieuwe forum blijkt veel gebruiksvriendelijker te zijn dan het oude prikbord en de wekelijkse chatavond op maandag loopt prima.  Onze ideeën voor een bed-and-breakfast parkiehuis werden uitgetest op de eerste logées. We blijven enthousiast verder plannen in die richting maken.  Maar hét evenement van de maand was vorige week woensdag, toen we onze nieuwe pc mochten ophalen bij Geert in Westerlo.  Hij had maanden onderhandeld met financiële instellingen, tot hij een budget lospeuterde waarmee hij pc’s ter beschikking kon stellen aan parkinsonpatiënten.  Sindsdien surf ik ‘plankgas’over het internet, heb ik een zee van ruimte om alles op te slaan en leer ik elke dag bij.  Mijn grijze celletjes gaan de uitdaging met de bits en bytes aan en mijn lijstje met achterstallige mails wordt steeds kleiner. 

En we zorgen er ook voor dat uw grijze celletjes wakker blijven want binnenkort verandert (noodgedwongen) de naam van de site : niet meer queeste.com/parkinson maar parkinsonhuis.nl (dus als u ons niet meer vindt onder de oude naam, gewoon de nieuwe eens uitproberen).  Als u nog vragen of opmerkingen heeft, mailt u ons maar :

j.oele@queeste.com.

Tot volgende maand,

Mia

mei 2005