Nieuws uit Nijmegen 13 (op een zondag in maart 2007) Eindelijk nog eens een nieuwsbrief uit Nijmegen! De rust en kalmte op onze site zijn absoluut geen weerspiegeling van ons leven. Om een lang verhaal kort te maken : we zijn verhuisd! Wie wil ellenlange verhalen over verhuisperikelen horen? Over gordijnen waarvan je dacht dat ze zouden passen in het nieuwe huis maar dan 5 cm te kort blijken te zijn. Over kleine kamertjes waarin een bed precies 10 cm te lang blijkt om er dwars in te passen. Over muren die er bij het eerste bezoek heel netjes uitzagen maar waar je nu in een oogopslag kunt zien waar de schilderijen vroeger hingen. Bovendien schilderijen met heel aparte afmetingen want hoe we ook puzzelden met die van ons, niets paste precies om die verkleuringen op de muren te verstoppen. Dus zijn we aan het schilderen gegaan … Joop had wel iets anders in gedachten toen hij zei dat hij in het nieuwe huis met een schildersclubje wou beginnen … Het sleuren met meubelen is achter de rug. Het lijstje met ‘nog te doen dingen’ hangt aan het prikbord. Het prikbord heeft zijn definitieve plaats in de keuken al gevonden. Langzaam krijgt alles een vaste plaats en kan ik zonder speurtocht een tafel dekken. De loopafstand naar de supermarkt blijkt mee te vallen. Aan de dichtste bushalte komt om het kwartier een bus naar de binnenstad. De buurvrouw heeft 3 katten en een klein hondje en onze kater verjaagt alle vreemde katten al uit ‘zijn’ tuin. We zijn stiekem blij dat het vandaag regent. Anders hadden we misschien wel in de tuin aan de slag willen gaan. Nu kunnen we rustig binnen klussen (plankjes maken voor een schoenenkast, een muurtje een andere kleur geven, meten en passen om een bureau onder de trap te maken, …) De kunst hierbij is om aan één ding te beginnen en het dan ook af te maken. Dus niet naar het schuurtje gaan om timmergerief voor de schoenenkast te halen, daar denken dat je beter eerst een plankje in het schuurtje maakt, waarbij blijkt dat het stopcontact net iets hoger zou moeten zitten, dus dat doe je dat eerst even terwijl je bedenkt dat je in de badkamer ook nog een stopcontact wou veranderen en terwijl je dan in de badkamer bent zie je dat er nog wat haakjes voor handdoeken ontbreken en dat je in één moeite ook een wasje in de machine kunt stoppen en het ondertussen tijd wordt om te koken. Wie beweerde daar ook weer dat parkinsonpatiënten geen verschillende dingen terzelfdertijd konden doen? Ik vind dat er weinig mensen zijn die zo logisch van het ene klusje naar het andere gaan. Dat het eerste klusje ’s avonds dan nog niet gedaan is, ach, wie zal daarover zeuren? Deze verhuizing heeft ons nog maar eens bevestigd dat we nog heel wat kunnen, mits we het in ons eigen tempo kunnen doen. Het kost ons allemaal wat meer tijd, het is een kwestie van krachten te doseren en op het juiste moment een beroep te kunnen doen op bereidwillige hulp van een fitte krachtpatser. Oei, dit wordt toch een ellenlang verhuisverhaal! Maar andere onderwerpen hebben nu nauwelijks ruimte in ons brein. Alhoewel Joop tussendoor nog bezig is met zijn enquête en ik in mijn hoofd zinnen formuleer om een uitgever ervan te overtuigen dat ik mijn boek niet als een lopende tekst gepubliceerd wil zien. Hoe overtuig je iemand met een gezond brein ervan dat wij gemakkelijkst informatie opnemen als het gestructureerd is? Dat wij in de war geraken als er steeds van het ene personage naar het andere gesprongen wordt? En dat de bedoeling van het boek precies is dat de lezer niet het gehele boek moet doorworstelen maar enkel datgene wat hij op een bepaald moment aankan. Pff, misschien is er ergens een uitgever die zelf Parkinson heeft? De vaat wacht nog op de aanrecht, mijn tanden zijn nog niet gepoetst, mijn haar nog niet gekamd. Een man in overall en muts moppert over schroevendraaiers en schroeven met een streep en schroeven met een ster. Gestommel boven geeft aan dat er straks ontbijt op tafel moet komen. De zondagskrant valt in de brievenbus. De kat wil naar buiten. Tot in rustiger tijden! Mia